Plenery filmowe w Łodzi

Łódź jest miejscem, gdzie nakręcono bardzo dużą liczbę filmów, mówi się nawet o 500. Związane to było nie tylko z odpowiednimi plenerami, ale też z funkcjonującymi tu wytwórnią oraz szkołą filmową. Niniejszy wpis jest powiązany z wpisem “Plenery filmowe w Polsce”, największym, który pokazuje fotografie miejsc polskich produkcji.

&. W łódzkim pałacu Izraela Poznańskiego[ fotografia] przy zbiegu ulic Ogrodowej i Zachodniej kręcono kilkadziesiąt filmów, w tym te bardzo liczące się w polskim kinie: “Ziemia obiecana”, “Lalka”, “Dzieje grzechu”, “Stawka większa niż życie” i Vabank”. Największą sławę zdobyła adaptacja prozy Władysława Reymonta. Jeszcze wiele lat po jej napisaniu[ a może i dzisiaj] Łódź była dla tysięcy ziemią obiecaną. Andrzej Wajda nakręcił arcydzieło korzystając z postindustrialnych zabytków Łodzi, wówczas jeszcze nietkniętych przez czas i działania człowieka. O sukcesie filmu zdecydowała też obsada, zwłaszcza trzech głównych pretendentów do bogactwa, których zagrali Andrzej Seweryn, Wojciech Pszoniak i Daniel Olbrychski.

&. Odnowiona Manufaktura w Łodzi wygląda olśniewająco[ fotografia]!. Kto wie czy nie lepiej, niż zaraz po wybudowaniu w końcu XIX wieku. Dawna fabryka Izraela Poznańskiego i jej otoczenie pojawia się od lat w wielu filmach, rzecz jasna także w tym najsławniejszym i najbardziej łódzkim, czyli “Ziemi Obiecanej” Wajdy. Ale nie tylko, jak chociażby w “Kawalerskim życiu na obczyźnie” z 1992 roku w reżyserii Andrzeja Barańskiego. Choć akcja toczy się w Niemczech, wszystkie plenery znaleziono w Polsce, głównie w Łodzi, ale też w Pabianicach oraz w  Zgierzu. I wyglądają bardzo przekonywująco. Role główną reżyser powierzył Markowi Bukowskiemu, zaś inne m.inn. Bożenie Dykiel, Magdalenie Wójcik, Arturowi Barcisiowi i Ryszardowi Kotysowi.

&. Skłócone, ale kochające się małżeństwo z filmu “Ich dzień powszedni” grane przez Aleksandrę Śląską i Zbigniewa Cybulskiego mieszka przy ulicy Moniuszki w Łodzi[ fotografia]. Film wyreżyserował w 1963 roku Aleksander Ścibor – Rylski, który głównie parał się pisaniem scenariuszy, ale ma też na koncie genialne “Wilcze Echa”. Ale to dopiero za kilka lat. W tym filmie zaangażował prześliczną Polę Raksę, mocno zainteresowaną głównym bohaterem, co postawiło go przed trudnym wyborem: młoda kochanka czy starsza żona. Wybierze to drugie. “Ich dzień powszedni” nakręcono głównie w Łodzi, z wyjątkiem dla Poddębic.

&. Kolejny łódzki adres filmowy to ul. Piotrowska 86. W tamtejszej klatce schodowej[ fotografia] rozgrywa się akcja filmu “Koniec nocy” z 1956 roku. W tej opowieści o niegrzecznych chłopcach grają wielkie nazwiska, zapisane na trwałe w historii kinematografii, jak Zbigniew Cybulski, Roman Polański, Ryszard Filipski – wszyscy młodzi i u progu kariery. Występuje też gwiazda kina przedwojennego, Jadwiga Andrzejewska, która zagrała przed 1939 rokiem aż  15 razy. Na ekranie pojawia się również Anna Ciepielewska, ledwie 20 letnia, ale dla niej był to już trzeci występ przed kamerą.

 

&. Fabuła filmu “300 mil do nieba” oparta została na historii dwóch braci, którzy w 1985 roku w ciężarówce transportowanej promem przedostali się do Szwecji, i tam pozostali. Wprawdzie w obrazie Macieja Dejczera krajem docelowym okazuje się być Dania, jak również zmieniono niektóre fakty, nie umniejszyło to jego wartości, o czym świadczy 17 różnych nagród w tym Europejskiej Nagrody Filmowej. Plenery filmowe odnaleziono w Danii, a także w Zgierzu, Świnoujściu i Łodzi, gdzie “zagrało” podwórze przy ul. Piotrowskiej 80[ fotografia]. Z dwóch aktorów, odtwarzających postacie głównych bohaterów większą karierę zrobił Wojciech Klata, bardziej jednak kojarzony nie z tym filmem lecz z kultowym “Chłopaki nie płaczą”.

&. Film “Pójdziesz ponad sadem” z 1974 roku jest jakby zapowiedzią serialu “Daleko od szosy”[ 1976]. Oba łączy osoba głównego bohatera, granego przez Krzysztofa Stroińskiego i podobna tematyka – przeprowadzka wiejskiego chłopaka do miasta i próba adaptacji w nowym środowisku. Tyle że dziewczyna nie ta. W serialu odtwarzała ją Irena Szewczyk, zaś w filmie  Magdalena Wołłejko. No, ale tym wymarzonym miastem, dającym tyle szans jest w obu przypadkach Łódź. A wiec znowu motyw ziemi obiecanej. Za plenery posłużyło wiele charakterystycznych miejsc stolicy włókiennictwa polskiego, w tym m. inn. pawilon “Magda” przy ul. Piotrkowskiej[ fotografia].

&. Serial “Życie na gorąco” z 1978 roku  zapowiadał się bardzo dobrze, tak jakby współczesna kontynuacja “Stawki większej, niż życie”. Trochę ich łączyło: ten sam reżyser[ Andrzej Konic], scenarzysta, czyli dwóch panów ukrywających się pod pseudonimem Andrzej Zbych i kompozytor Jerzy Matuszkiewicz. Jednak coś poszło nie tak, chociaż twórcy zadbali o doborową obsadę aktorską i plenery. Część zdjęć kręcono nie tylko w tzw. demoludach[ ZSRR[ Krym], Węgry[ Budapeszt], NRD[ Quedlinburg, lotnisko Schonefeld w Berlinie Wschodnim], Bułgaria[ Bałczik, Warna]], ale także na prawdziwym Zachodzie- w takich krajach jak:  RFN, Francja[ Marsylia], Austria[ Wiedeń], Szwajcaria[ Bazylea], Grecja[ Saloniki] i Włochy, z tym że w tym drugim przypadku były to zdjęcia z ukrycia, najczęściej z jadącego samochodu. Dlaczego? Aby nie płacić stosownych opłat w dewizach, a o te zawsze w PRL było trudno. W Polsce filmowano w Warszawie[ hotele [Victoria i “Novotel”, wieżowiec przy ul. Wiejskiej], Skierniewicach[ lotnisko wojskowe] Gdyni[ martina im. Mariusza Zaruskiego] i Łodzi – w okolicach domu przy ul. Piotrkowskiej 99[ fotografia].

&. W PRL prawie wszystkiego brakowało, ale na pewno nie talentów – aktorskich, reżyserskich, kostiumologicznych. Dowód? Chociażby serial “Rodzina Połanieckich”. W 1978 nakręcił go w 7 odcinkach Jan Rybkowski. I osiągnął sukces, choć pierwowzór literacki Sienkiewicza, nie zachwycił wszystkich czytelników. Ekranizacja przeciwnie. Do dziś z nostalgią ogląda się losy rodziny ziemiańskiej w XIX wieku podziwiając stylowe stroje, które noszą aktorzy. Wśród nich jest para głównych bohaterów, czyli Anna Nehrebecka  i Andrzej May. Świetnie dobrano też plenery, te w Warszawie, Walewicach i Konstancinie – Jeziornej. Natomiast Łódź mogła pochwalić się tamtejszymi pałacami. Widzimy rezydencje Izraela i Maurycego Poznańskich, Alfreda Biedermanna, Karola Scheiblera oraz Juliusza Kindermanna przy ul. Piotrkowskiej 137 – fotografia.

&. “Powrót doktora von Kniprode” z 1965 roku trochę przypomina “Gdzie jest generał”, tyle że na poważnie. Tu też jest stary pałac z tajemnymi przejściami, w których ganiają się żołnierze polscy i niemieccy. Jednak tym razem nie chodzi o wojskowego dygnitarza, a archiwum szpiegowskie. Twórcy dodali też w drugiej części akcenty polityczne antyamaerykańskie, co czyni całość zupełnie niestrawną.  Jedną z czołowych ról gra też Jerzy Turek, tyle ze bez Elżbiety Czyżewskiej. Dwuczęściowa produkcja pod kierunkiem Huberta Drapelli powstała głównie w Łodzi. Na ekranie pojawiają się: kaplica grobowa Wilhelma Schęiblera na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej, park w  w Łagiewnikach, pałac Schweikertów przy ul. Piotrkowskiej 262/264 – fotografia , willa Józefa Richtera przy ul. Skorupki 8/10, kamienica przy ul. Roosevelta 17, lotnisko na Lublinku.

&. Aktorzy o aktorach. Tak można w skrócie opisać film “Klakier” Janusza Kondratiuka  z 1982 roku. Jak wypadli ? Różnie. Na brawa zasługuje dwóch  Włodzimierzów –  Boruński i  Preyss. Natomiast szkoda, że tematu nie udźwignęli Michał Bajor i Leszek Teleszyński na miarę swoich możliwości. Z kolei najbardziej niezwykłą rolę zagrała Zuzanna Łozińska, jako gwiazda stojąca nad grobem, która w finale umiera. I to się stało w rzeczywistości. Nie doczekała premiery. Zdjęcia nakręcono w Kłodzku[ Plac Bolesława Chrobrego] oraz w Łodzi[ Pałac Schweikertów, przy ul. Piotrkowskiej 262/264 – fotografia].

&. “Tam i z powrotem” Wojciech Wójcika z 2001 roku reprezentuje dobre kino o wielu obliczach. Można się tu doszukać wątków historycznych, psychologicznych i sensacyjnych. Akcja toczy się w Polsce w połowie lat 60.XX wieku w środowisku byłych Akowców, którzy – mimo upływu 20 lat od powojennego przełomu politycznego – w dalszym ciągu nie mogą ułożyć sobie życia zgodnie z własną wolą. Na ekranie widzimy tuzów polskiego aktorstwa jak Janusz Gajos, Jan Frycz, Edyta Olszówka czy Krzysztof Kołbasiuk. Plenerowym tłem jest przeważnie Łódź w różnych miejscach, jak kościół przy ul. Ogrodowej 22, Akademia Muzyczna przy ul. Gdańskiej 32, fabryka Ramischa przy ul. Piotrkowskiej 138 – fotografia, Centralny Dworzec Autobusowy w pobliżu kolejowej Łodzi Fabrycznej, brama przy ul. Włókienniczej 11, budynek przy ul. Roosevelta 15.

 

&.” Dzieje grzechu” Żeromskiego wywołały poruszenie wśród czytelników, jeżeli nie skandal. Pól wieku później, kiedy na ekran przeniósł je Walerian Borowczyk[ po raz trzeci, dwie pierwsze próby były przed wojną I i II], przyciągnął do kina rzesze młodzieży. Jednak nie ze względu na tzw. śmiałe sceny, tylko była to lektura szkolna. Sam to oglądałem z uczniami mojego liceum. Film nakręcono z rozmachem przestrzennym. Na ekranie widzimy plenery Pabianic, Skierniewic, Nieborowa, ale najwięcej Łodzi, m.inn w dawnym pałacu Gustawa Kindermana przy ul. Piotrkowskiej 151 – fotografia.

&. W większości akcja “Stawki większej niż życie” rozgrywa się na terenie okupowanej Polski. Tylko kilka razy Hans Kloss działa z dala od rodzinnych stron. Tak jest w przypadku odcinka IV – “Cafe Rose”, w którym J – 23 wykonuje misję w Stambule. Oczywiście realizatorzy nie wybrali się do tego miasta nad Bosforem, tylko znaleźli miejsca mniej lub bardziej przypominające tureckie plenery. Stambulski dworzec kolejowy udawała Gdynia Główna, finałowy pojedynek na łodzi nakręcono w Stoczni Remontowej w Gdańsku, zaś najwięcej obiektów wykorzystano w Łodzi. Są to m.inn. willa Oskara Zieglera przy ul. Skłodowskiej – Curie 11, Pasaż Abramowskiego, Pasaż Schweinkertów przy ul. Piotrowskiej 262/64, willa Floriana Jarischa przy ul. Piotrkowskiej 153 – fotografia, Pałac Karola Scheiblera na Placu Zwycięstwa,

&. Wiem, że film “Kingsajz” ma grono wiernych oglądaczy, ale ja do nich nie należę, chociaż podobają mi się filmy Juliusza Machulskiego, zwłaszcza “Vabank” w obu edycjach. Po prostu rażą mnie sztuczki operatorskie, wolę tradycyjną dosłowność. Natomiast doceniam imponującą obsadę, pełną nazwisk gwiazd jasno świecących w latach 80.XX wieku. Oto parę przykładów: Katarzyna Figura, Jerzy Stuhr, Jan Machulski, Witold Pyrkosz czy Leonard Pietraszak. Spod przerobionych kadrów prześwitują dwa miasta – Warszawa i Łódź. W tym drugim wykorzystano wiele plenerów, jak willa Teemana przy ul. Wólczańskiej 17, pałac Reinholda Richtera przy ul. Skorupki 4/6, targowisko “Górniak”, pałac Juliusza Kindermana przy ul. Piotrkowskiej 137 – fotografia, pawilon “Magda” przy ul. Piotrkowskiej 30/32.

&. “Krótki dzień pracy” . Taki film mógł powstać tylko w okresie karnawału “Solidarności”. Bo za bardzo obnaża kulisy sprawowania władzy przez PZPR. Rzecz dzieje się nie w 1981 roku, czyli w momencie jego nakręcenia, ale 5 lat wcześniej, podczas tzw. wydarzeń czerwcowych, kiedy robotnicy[ a więc klasa rządząca w PRL…] zbuntowali się przeciw podwyżkom cen żywności. Reżyser, Krzysztof Kieślowski  w rolach głównych obsadził Wacława Ilewicza, Tadeusza Bartosika, Pawła Nowisza i Lecha Grzmocińskiego. W tym meskim świecie kobiet jest niewiele, najważniejsza rola żeńska przypadła Elżbiecie Kijowskiej. Plenery znaleziono w Łodzi, m.inn. w pomieszczeniach kina “Charlie” przy ul. Piotrkowskiej – fotografia.

&. Film “Bluszcz“[1982] opowiada o losach kobiet nie potrafiących sobie poradzić w czasach PRL, trudnych i nieprzyjaznych dla samotnych oraz uwikłanych w toksyczne związki. Ale i dzisiaj temat byłby aktualny, bo jest ponadczasowy. Debiutująca w fabule dokumentalistka Hanka Włodarczyk zaangażowała kilka wyrazistych kobiet, jak Monika Niemczyk, Ewa Błaszczyk oraz Grażyny Długołęcka i Szapołowska. Męski świat prezentują Zygmunt Hubner, Jan Englert i Tadeusz Huk. Plenerem jest Łódź, m.inn. dawny gmach Towarzystwa Kredytowego Miejskiego przy ul. Pomorskiej 21 i neorenesansowa kamienica przy ul. Piotrkowskiej 200 – fotografia.

&. W 1990 roku Mariusz Treliński podjął się próby przeniesienia na ekran utworu “Pożegnanie jesieni” autorstwa słynnego Stanisława Ignacego Witkiewicza. Wydawałoby się, że zamiana surrealistycznych wizji Witkacego na obraz jest skazana na niepowodzenie. A jednak nie. Reżyser odniósł sukces wśród widzów i krytyków wyceniony na 7 nagród polskich i jedną zagraniczną. Duża w tym zasługa odtwórców najważniejszych ról – Marii Pakulnis, Jana Peszka, Henryka Bistę i Jana Frycza. Odpowiednie dla tej wyjątkowej lektury znaleziono w Łodzi. Twórcy wybrali następujące miejsca: pałac Izraela Poznańskiego przy ul. Ogrodowej, park im. biskupa Klepacza, kościół ewangelicki przy ul. Piotrkowskiej 283 – fotografia, Teatr Wielki i Sąd Wojewódzki przy Placu Dąbrowskiego, budynek Łódzkiego Zakładu Energetycznego przy ul. Tuwima 58, pałac Karola Scheiblera przy Placu Zwycięstwa.

&. Która matka jest ważniejsza: ta, która urodziła, czy ta, która wychowała? Z takim dylematem styka się bohaterka filmu “Julia, Anna, Genowefa” z 1967 roku grana przez Wandę Neumann. W końcu dochodzi do wniosku, że jednak ta druga. Materiał filmowy nakręcono przeważnie w Łodzi – w rejonie  hali sportowej przy ul. Skorupki 21, na kortach tenisowych przy ulicy Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus, n Kąpielisku Arturówek oraz na ulicy Piotrkowskiej – fotografia. Ekipa zrobiła też wypad nad Zalew Szczeciński do Karsiboru.

&. Film “Zapis zbrodni” z 1974 roku wzorując się na kronikach  milicyjnych  opowiada historię morderstw dokonanych przez dwóch młodych ludzi. Z chęci zysku zabijają dwóch mężczyzn, ale ich łup jest niewielki, a skutki pozostają na całe życie. Film ma charakter bardziej psychologiczny, niż sensacyjny, może dlatego doczekał się kilku nagród, krajowych i zagranicznych. Jeżeli chodzi o obsadę aktorską, to role obsadzono osobami prawie nieznanymi, przez co obraz zyskał cechę prawie dokumentalną. Ze wszystkich zaangażowanych osób karierę zrobili jedynie Mieczysław Hryniewicz i Jerzy Bończak. Planem zdjęciowym była Łódź, w tym ulica Tuwima[ fotografia] oraz dworzec kolejowy  w Skierniewicach.

&. A więc można nakręcić niebanalną komedię romantyczną z aktorką, która nie wygląda tak, jakby przed chwilą wyszła z sesji zdjęciowej dla magazynu “Vogue” ? I  nie ma totalnie przewrócone w głowie oraz nie żyje w wyimaginowanym świecie? Mówiąc inaczej, jest normalną dziewczyn z sąsiedztwa. Tak, można! Udowodnił to w 2010 roku Ryszard Brylski filmem “Cudowne lato” . Ogląda go się z przyjemnością i chciałoby się więcej, aby nie wracać do plastikowych postaci z innych ekranowych romansów. Zdjęcia nakręcono w Zgierzu, Tuszynie i na targach w Kielcach.  A także w Łodzi, dokładnie w Manufakturze, Starym Rynku, w budynku Powiatowego Urzędu Pracy przy ul. Kilińskiego 102 – fotografia i w budynku przy ul. Cienistej 5/7.

&.Plac Wolności w Łodzi[ fotografia] zamyka od północy ulicę Piotrkowską. Zamiast tradycyjnego prostokąta czy kwadratu ma nietypowy, bo oktagonalny kształt. W tym charakterystycznym miejscu nakręcono kilkanaście filmów, w tym “Powrót na ziemię” z 1966 roku w reżyserii Stanisława Jędryki, który generalnie “specjalizował się” w produkcjach dla dzieci i młodzieży. Tym razem zrealizował film dla dorosłych opowiadających o próbie życiowej, nie zdanej  w czasie ostatniej wojnie przez uciekiniera z obozu koncentracyjnego, granego przez Stanisława Mikulskiego, któremu partnerował Ewa Krzyżewska. Oprócz nich widzimy równie utalentowanych przedstawicieli stanu aktorskiego, a mianowicie: Irenę Szczurowską, Barbarę Bargiełowską, Aleksandra Fogla, Witolda Pyrkosza, Tadeusza Szmidta, Leona Niemczyka i Januszów – Gajosa i Kłosińskiego.

&.Trzej przyjaciele, dawni himalaiści realizują iście szatański plan. Każdy z nich chciałby się kogoś pozbyć, postanawiają więc, że najbezpieczniej będzie jeżeli każdy zrobi to za innego. Alibi będzie stuprocentowe. Wszystko udało by się się bez problemu, gdyby nie… przypadek. Taka jest fabuła filmu “Trójkąt bermudzki” z 1987 roku w reżyserii Wojciecha Wójcika. W rolach przestępczej trójki wystąpili znakomici aktorzy z okresu schyłku PRL, co zagwarantowało odpowiedni poziom gry: Leonard Pietraszak, Marian Kociniak i Jan Peszek. Film nakręcono w tych miejscach Polski,  gdzie mieszkali główni bohaterowie, czyli na Pomorzu[ Gdańsk, Gdynia], w centrum[ Zgierz, okolice Sulejowa, Łódź – m.inn. na Placu Wolności – fotografia] oraz na południu – Tatry, Kraków.

&. Raczej nieczęsto zdarza się, aby autor scenariusza był też jednym z aktorów, biorących udział w powstaniu filmu według swojego pierwowzoru literackiego. W produkcji “Party przy świecach” [ 1980]tak właśnie jest. Tym scenarzystą – aktorem jest Jan Himilsbach, który na trwałe zapisał się w kronikach towarzyskich oraz historii kinematografii polskiej, literatury, rybołówstwa, górnictwa, LWP,  więziennictwa i  kamieniarstwa. W tej czasami zabawnej opowieści o udawaniu kogoś innego główne role zagrali Halina Wyrodek, Barbara Rachwalska, Ewa Ziętek, Wiesław Wójcik i Tomasz Zaliwski. A także młody Marian Dziędziel, który swą prawdziwą karierę rozpocznie za ponad dwie dekady, w wieku pięćdziesięciu paru lat, a więc wtedy, gdy inni ją przeważnie kończą. Film nakręcono głównie w Łodzi, m.inn. przy ul. Wschodniej[ fotografia].

&. Film i serial “Syzyfowe prace” był ostatnim dziełem wielce zasłużonego dla rodzimej kinematografii Pawła Komorowskiego. Całkiem udanym, choć reżyser musiał zmierzyć się z siłą lektury szkolnej autorstwa Stefana Żeromskiego. Do sukcesu przyczyniło się odpowiednie dobranie aktorów, i to różnych pokoleń. Tych młodych reprezentuje Alicja Bachleda – Curuś, Piotr Garlicki i Bartek Kasprzykowski, z grona weteranów wymienić należy Zofię Kucówną, Gustawa Lutkiewicza i Franciszka Pieczkę. Twórcy filmu zadbali o plenery, jakby wprost z epoki, kręcąc zdjęcia w Kielcach, Piotrkowie Trybunalskim, Zgierzu i Łodzi, gdzie sfilmowano m.inn. cerkiew Aleksandra Newskiego przy ul. Kilińskiego[ fotografia].

&. Film “Jowita” z 1967 roku w reżyserii Janusza Morgensterna opowiada o losach niby dorosłego, ale niedojrzałego architekta – sportowca, granego przez Daniela Olbrychskiego. Partnerują mu znani aktorzy lat 60.XX wieku: Barbara Kwiatkowska, Kalina Jędrusik, Iga Cembrzyńska, Ignacy Gogolewski, Aleksander Fogiel. Po raz ostatni pojawił się też na ekranie Zbigniew Cybulski w roli…zdradzanego męża. “Jowitę” nakręcono w Krakowie, z jednym wyjątkiem. Otóż scenę w filharmonii z udziałem Wandy Wiłkomirskiej sfilmowano w nieistniejącym już gmachu Filharmonii Łódzkiej przy ul. Narutowicza[ fotografia]. Dziś placówka ta mieści się w nowym budynku.

&.Od kilku lat dworzec Łódź Fabryczna jest efektowny i nowoczesny[ fotografia], i to tak bardzo, że niejedno miasto chciałoby mieć taki u siebie. Jednak przez wiele dziesięcioleci podróżni korzystali z niepozornego obiektu, w sumie niewartego uwagi. Chociaż to właśnie na nim kręcono zdjęcia do wielu filmów, w tym słynnego “Przypadku” Krzysztofa Kieślowskiego. Tu zaczynają się trzy podróże głównego bohatera, granego przez Bogusława Lindę, a każda z nich poprzez spotkanych ludzi  wywołuje inne koleje losu. Przypadek rządzi więc ludzkim życiem? Film powstał przede wszystkim w Łodzi, ale też w Warszawie i Poznaniu. Obok młodego Lindy na ekranie pojawili się starsi aktorzy, jak Zygmunt Hubner, Tadeusz Łomnicki czy Zbigniew Zapasiewicz.

&. W Łodzi nakręcono kilkaset filmów, ale chyba żaden z nich nie jest tak bardzo “łódzki” jak “Aleja gówniarzy”  z 2007 roku. Tutaj miasto jest jakby jeszcze jednym aktorem, i to wcale nie ładnym i atrakcyjnym, tylko przeważnie zaniedbanym i rozczarowującym. Rozczarowanie miejscem zamieszkania dotyczy pary głównych bohaterów, granych przez Ewę Łukasiewicz i Marcina Brzozowskiego, którzy nie mogą podjąć wspólnej decyzji: wyjechać czy zostać . Prowadzi to do ich rozstania się, dziewczyna wyjeżdża do Warszawy. Po jakimś czasie wraca na weekend i spotyka się z chłopakiem na Dworcu Fabrycznym – fotografia. A on właśnie ma zamiar zamienić Łódź na stolicę. Jednak zostają. Po kilkunastu latach ten sam dworzec, ale super nowoczesny,  jest efektowym dowodem jak bardzo miasto zmieniło  się na korzyść. Kasia i Marcin podjęli dobrą decyzję.

&. Spośród 18 odcinków serialu “Stawka większa niż życie“, aż 15 – w mniejszym bądź większym stopniu nakręcono w Łodzi. Tak jest chociażby w przypadku dziewiątego z kolei “Genialnego planu pułkownika Krafta”. Tak, to ten z bliźniakami. Łódź udaje tutaj Warszawę i trzeba przyznać, że całkiem przekonywująco. A gdzie kręcono? Oto miejsca: ul. Struga 38, ul. Gdańska 118, magazyny kolejowe przy ul. Targowej, budynek LO przy ul. Sienkiewicza 46 – fotografia.

&. Jak na “szmirę, kicz i wyciskacz łez”  film “Znachor” zgromadził całkiem pokaźną liczbę widzów kinie, bo prawie 6 milionów. Nie licząc wielokrotnie większej widowni w różnych telewizjach, które o tej superprodukcji nie mogą i nie chcą zapomnieć. Filmowa adaptacja prozy Tadeusza Dołęgi Mostowicza nadzwyczaj się Hoffmanowi udała i można mieć pewność, że autorowi książki spodobałaby się. O sukcesie filmu zadecydowała też obsada, a Jerzy Binczycki wspiął się na szczyty aktorskiego kunsztu. Zdjęcia kręcono w Bielsku Podlaskim i pobliskich Miękiszach, Piekarach koło Piątku, Kamionie w powiecie żyrardowskim, w zespole pałacowo – parkowym w Radziejowicach, a także w  Konstancinie – Jeziornie, w Warszawie oraz Łodzi[ fotografia].

&. ” Na chwilę, na zawsze” z 2022 roku w reżyserii Piotra Trzaskalskiego to bez wątpienia polskie “Love story”. Ale czy to tylko podróbka hitu Arthura Hillera sprzed półwiecza? Niekoniecznie. Na pewno lepsze są tu zdjęcia autorstwa Witolda Płóciennika. Zwłaszcza te pejzażowe – ciemne, ale piękne i nastrojowe. Wprawdzie muzyka Łukasza Borowieckiego raczej nie podbije świata jak ścieżka dźwiękowa Francisa Lai, ale i tak zostaje w pamięci. Z aktorów należy pochwalić Pawła Domagałę za to, że zdołał się wyłamać ze schematu komediowego, który mu zwykle towarzyszy. Partnerująca mu Martyna Byczkowska urzeka urodą i talentem, co nie zawsze idzie w parze. Film nakręcono w pałacu w Kterach w pow. kutnowskim, w Odrzywole, w gminie Bielany, w Odrzywole, w Łodzi – fotografia oraz w tunel na drodze S 2 na warszawskim Ursynowie i nad autostradą A 1 na ziemi łódzkiej.

&.Film ma tytuł “Czas przeszły“, ale treść pokazuje, że jest na odwrót. Dla jednego z uczestników ruchu oporu, nawet 15 lat po wojnie jego okupacyjna historia się nie skończyła, gdyż został niesłusznie posądzony o zdradę. I nie ma jak się wybronić. W roli głównej widzimy Adama Hanuszkiewicza, w sumie rzadkiego na ekranie, gdyż wolał deski teatralne. Partneruje mu Alina Janowska z jednej strony barykady, z drugiej jest Henryk Bąk i Gustaw Holoubek. Dostępne źródła nie podają miejsca kręcenia zdjęć, ale jest to Łódź- fotografia. Słabo znam to miasto, i jedyny plener, który  udało mi potwierdzić to Pasaż Abramowskiego.

 

 

                                                                                                             Marek Marcola